Het vrouw-man-debat

Het blijft een moeilijke, die vraag of mannen en vrouwen nu al dan niet gelijk zijn en gelijk behandeld worden, hier bij ons, wel te verstaan, in onze welvaartstaat. 'De Morgen' stond er weer vol van vandaag. Ik blijf het wel boeiend vinden, al dacht ik eigenlijk dat voor mij de zaak al uitgeklaard was. Ik vond het eerder een kwestie van keuzes maken. Je kunt immers niet alles, ook al ben je een vrouw. Je kunt niet werken van 's morgens vroeg tot 's avonds laat, 's nachts wakker liggen van al je verantwoordelijkheden, samen gezonde koekjes bakken met je kindjes én zorgen dat die kindjes er netjes bijlopen.

Je moet kiezen. En dus koos ik om alles een beetje te doen, ik lig af en toe eens wakker, ik werk af en toe eens tot een gat in de nacht en mijn kinderen, die lopen er een beetje netjes bij. Eénmaal per week haal ik de kindjes af aan de poort en dus is er theoretisch gezien een moment over waarop ik koekjes zou kunnen bakken. Uiteraard zorg ik dat er genoeg tijd is om schoenen te passen voor de spiegel en koffietjes te drinken met vriendinnen.

En mijn lief die maakte ook keuzes maar een beetje anders. Die vindt koken net iets minder leuk dan ik,  heeft helemaal geen behoefte aan samen-koekjes-bakken-momenten en opperde ooit het idee om de kleerkast af te schaffen en de kleren gewoon rechtstreeks uit de droogkast of van de wasdraad te plukken. Maar bon, hij koos er dus voor om een beetje meer te werken en de tijd die hij niet werkt, te besteden aan kasten timmeren voor zijn gezin, kachels installeren voor zijn vrouw, toertjes te rijden met de moto  en natuurlijk de vuilnisbakken buiten te zetten. 

Maar  af en toe zou ik graag eens mijn lief willen zijn. Vooral die keren dat het schuldgevoel me te veel wordt en ik ’s nachts wakker lig in een hotel ergens in Duitsland omdat ik vergeten ben de mutsen van de kinderen klaar te leggen.

Of die keren dat ik me niet meer kon concentreren op vergaderingen ’s avonds laat in Brussel omdat ik hun stemmetjes die dag nog niet gehoord had en dus ook niet wist of ze wel voldoende gegeten hadden. En natuurlijk die eindeloze keren dat ik gefrustreerd ben omdat mijn gat dikker is dan die van de madammen in de boekskes en dat die madammen allemaal veel schonere schoenen hebben dan ik.

Maar bon, dat was nu eenmaal zo en daar moest ik wel mee leren leven, ik ben nu éénmaal een vrouw… dacht ik.

Maar deze morgen besefte ik dat ik misschien helemaal niet zo goed bezig ben. Dat ‘éénmaal een vrouw zijn’, zou wel eens aangeleerd kunnen zijn.

Tijdens het lezen van een artikel kwam ik tot het inzicht dat als we zo voort doen ten huize D., ik mijn dochters dus ook met ‘het' schuldgevoel en bijgaande frustraties opzadel. Ik ben dus eigenlijk  gewoon een slecht rolmodel.
Als ik het zo allemaal lees, zou het veel beter zijn als ze me wat minder op hoge hakken in potten zagen roeren of met wasmanden zagen zeulen terwijl ik en passant eens check in de spiegel of mijn gat niet te dik is.

Zucht, en het zou dus ook veel beter zijn als ik hen volgende week vanuit Duistland niet elke dag opbel en zeg dat ik hen mis.

En misschien moet ik dan ook maar op houtcursus in plaats van naar de naailes.

Of... als ik nu gewoon eens begin met me een boyfriend-jeans te kopen.